Tevihide dair küpelik inciler Hallac-ı Mansur

Fakir; Allan’tan başka her şeyden müstağni olan ve yalnız Allah’a bakan kimsedir.

Yüksek ahlak;
Hakk’ı tanıdıktan sonra,insana
halktan gelen eza cefanın tesir etmemesidir.

Tevekkül;
yemek yemeye senden daha müstahak birisinin bulunduğunu bir ortamda, yemek yememendir.

Konuşan diller; susan kalplerin helakidir.

Sözler ve sohbetler illetlere,fiiller şirke bağlıdır.
Allah ise cümle yaratılmıştan müstağnidir.

Mürid/ talip tövbesinin, mürad/nail ise arınmışlığın gölgesindedir.

Müridin / talibin cehdi keşfini, muradın /nail’in keşfi cehdini-gayretini geçmiştir.
Kişinin vakti, bağrındaki deryanın incisidir;
kıyamet günü bu incileri mahşerin zeminine çarparlar.

İyi yaradılışlı olmak esenliktir.

Dünyadan geçmek nefsin zühdü,
Ahiretten geçmek ruh’un zühtüdür.

Erkeklerin yüz boyası kanlarıdır.

Aşk’ta kılınan iki rek’at namazın abdesti ancak kanla alınırsa sahih olur!

Şu bedenden sana makam.
Candır başkasına yer yok gönülde
Seni saran; ruhum, cildim, kanımdır
Ne yaparım ayrı düşersek. Söyle ?

Duyur dostlara, çabuk haber ver !
Paralandı yelken, çöktü sefine
Deniz ortasında kaldım perişan
Gün olur Mansur’u berdar ederler
Göründü gözüme salibden nişan
Ne baht var bana, ne de Medine

Seven ben, o sevilen de benim
Bir bedene girmiş iki ruhuz biz
O diye gördüğün benim bedenim
Bana bak, onu gör;hep ayni şeyiz!

Yayınlanma tarihi: 28 Şub 2015, 16:03