Zenan

Ela gözlerin gelir aklıma
Kızıl akşamlara benzerdi onlar
Ömrünü toprak evlere çivileyenlerin duvarlarını
Aydınlatırdı ay ışığı
Biz hep karanlıgı beklerdik Zenan
Bir an bile dinlenmezdi, yürek ağrılarımızın işçileri
Telaşsız, kavgasız, bir günün sabahında uyanmak istiyorduk hani
Hani Zenan
Hayatın söküklerini dikmekle başlayan ellerime bak
Yokluğunun cehenneminden uzak, bir yer söyle bana
Seyredebilmek doğan güneşi gözlerinde Zenan
Şimdi hangi derin kuyularda sesin yankılanır ey ömrümün dinmez ağıdı
Kâküllerine düşen toprağı silmek için, kaç mezar kazmalıyım
Beni böyle kimsesizlik ötesine atma en uzak gökler gibi
Bırakma ellerimi
Sürme gözlerime hicranlı sabahları
Bilmez misin ölümüdür yağmurların toprakla buluşması ..